پاسخ : این سؤال اخیراً بسیار مطرح می‌شود. شما که در رشته حقوق تحصیل نموده‌اید، بهتر می‌دانید که اولاً جرم، مختص به تیتر آن نیست و می‌تواند به عنوان زمینه جرم یا نتیجه جرم و آثار جرم نیز در نظر گرفته شود و ثانیاً قوانین مکافات نیز به تناسب موضوع متفاوت است و ثالثاً دست قاضی نیز فقط به یک مکافات یا مجازات معین شده در مقابل جرم معین بسته نیست. این روال در همه قوانین حقوقی و جوامع دیگر نیز ساری و جاری می‌باشد.
حقوق اسلامی نیز همین طور است. دقت نمایید که «نماز» یک امر شخصی است و کسی هم حق تجسس ندارد که کسی نماز می‌خواند یا نمی‌خواند، اما ضد تبلیغ علنی علیه نماز جرم است و اگر نماز نخواندن کسی جنبه ضد تبلیغ پیدا کند نیز در نظام و حکومت اسلامی قابل پیگرد است.
هم چنین شرب خمر مخفی داخل خانه مسئله شخصی است و مکافاتش به آخرت موکول گردیده است، اما به صورت علنی یا حضور مست در جامعه جرم است. در اروپا و امریکا که شرب خمر آزاد است نیز چنین است، چرا که امنیت و منافع دیگران را به مخاطره می‌اندازد.
اما حجاب به هیچ وجهی مسئله شخصی نیست و اساساً در هنگام خلوت که اصلاً حکم حجابی وجود ندارد. پس یک امر کاملاً اجتماعی است و مجازات هیچ یک از جرائم اجتماعی نیز به آخرت موکول و منحصر نگردیده است.
بدحجابی ممکن است علل و آثار متفاوت داشته باشد، پس می‌تواند شیوه‌های متفاوت برخورد و یا حتی مجازات را نیز در بر داشته باشد. بدحجابی می‌تواند کمی غیر متعارف بوده و فقط به یک نصیحت یا تذکر نیاز داشته باشد، می‌تواند نوعی هنجارشکنی در نظر گرفته شود، می‌تواند تحریک و تهییج اعصاب، احساسات و روان عمومی باشد، حتی می‌تواند به قصد سیاسی بوده یا بار سیاسی داشته باشد. مگر جرج بوش رواج بدحجابی را جزو دستورالعمل‌های سیاسی خود علیه ایران بر نشمرد؟
پس هر کدام از اینها جرم است و مجازات‌هایی می‌تواند داشته باشد. دست قاضی نیز بسته نیست، از تذکر، تشکیل پرونده، معلق کردن، تأدیبی، جریمه نقدی، زندان، تعزیر و اعدام همه احکامی است به تناسب جرم صادر می‌گردد. و البته اختیارات قاضی در اسلام نیز چارچوب دارد.
پس دنبال آن نباشیم که دقیقاً مانند حد زنا، یا شرب خمر، یک حد معینی برای بدحجابی تعیین شده باشد. و اگر چنین حدی را نیافتیم، حکم کنیم که پس مجازاتی ندارد و به آخرت موکول شده است و هر کس هر کاری خواست می تواند بکند. دست کم این است که (در همه جا) مخل آسایش و آرامش روانی مردم را زندان می‌کنند – و یا محرک اعصاب و احساسات عمومی را زندان و مجازات می‌کنند – یا عامل هنجار شکن – یا زمینه ساز فساد و فحشا را به مجازات های گوناگون محکوم می‌کنند و ... .
به عنوان مثال: خرید و فروش اسلحه در احکام اسلامی نه تنها مجازاتی ندارد، بلکه اساساً اشکال شرعی هم ندارد، اما اگر منافع، مصالح و شرایط جامعه ایجاد کند، جرم محسوب می‌شود و مجازات آن تا اعدام نیز پیش‌بینی شده است.
گاهی حکم به طور کلی بیان می‌گردد و سپس مصادیق آن را شامل می‌شود. به عنوان مثال: اقدام به هر گونه فساد، فحشا و یا زمینه‌سازی برای آنها جرم است – حتی تبلیغ هرگونه فساد و فحشا جرم است – هر گونه تحریک جنسی نامحرم جرم است – هر گونه تهییج و تحریک اعصاب عمومی جرم است – هر گونه اقدام و تحریکی که امنیت اجتماعی را به مخاطره بیاندازد جرم است ... و بدحجابی از مصادیق بارز این جرم‌ها می‌باشد.
قانون مجازات عمومی جمهوری اسلامی ایران نیز در ماده 638، بر همین اساس به هر کس که علناً در انظار و اماکن عمومی مبادرت به فعل حرام نماید اشاره نموده و شرب خمر یا بدحجابی را از مصادیق آن بر شمرده و برای آن مجازاتی تعیین نموده است. و البته این مجازات فقط به همان جرم بدحجابی بر می‌گردد و جرائم جانبی می‌تواند به آن مترتب گردد، یا نگردد.
حقوق اسلامی نیز همین طور است. دقت نمایید که «نماز» یک امر شخصی است و کسی هم حق تجسس ندارد که کسی نماز می‌خواند یا نمی‌خواند، اما ضد تبلیغ علنی علیه نماز جرم است و اگر نماز نخواندن کسی جنبه ضد تبلیغ پیدا کند نیز در نظام و حکومت اسلامی قابل پیگرد است.
هم چنین شرب خمر مخفی داخل خانه مسئله شخصی است و مکافاتش به آخرت موکول گردیده است، اما به صورت علنی یا حضور مست در جامعه جرم است. در اروپا و امریکا که شرب خمر آزاد است نیز چنین است، چرا که امنیت و منافع دیگران را به مخاطره می‌اندازد.
اما حجاب به هیچ وجهی مسئله شخصی نیست و اساساً در هنگام خلوت که اصلاً حکم حجابی وجود ندارد. پس یک امر کاملاً اجتماعی است و مجازات هیچ یک از جرائم اجتماعی نیز به آخرت موکول و منحصر نگردیده است.
بدحجابی ممکن است علل و آثار متفاوت داشته باشد، پس می‌تواند شیوه‌های متفاوت برخورد و یا حتی مجازات را نیز در بر داشته باشد. بدحجابی می‌تواند کمی غیر متعارف بوده و فقط به یک نصیحت یا تذکر نیاز داشته باشد، می‌تواند نوعی هنجارشکنی در نظر گرفته شود، می‌تواند تحریک و تهییج اعصاب، احساسات و روان عمومی باشد، حتی می‌تواند به قصد سیاسی بوده یا بار سیاسی داشته باشد. مگر جرج بوش رواج بدحجابی را جزو دستورالعمل‌های سیاسی خود علیه ایران بر نشمرد؟
پس هر کدام از اینها جرم است و مجازات‌هایی می‌تواند داشته باشد. دست قاضی نیز بسته نیست، از تذکر، تشکیل پرونده، معلق کردن، تأدیبی، جریمه نقدی، زندان، تعزیر و اعدام همه احکامی است به تناسب جرم صادر می‌گردد. و البته اختیارات قاضی در اسلام نیز چارچوب دارد.
پس دنبال آن نباشیم که دقیقاً مانند حد زنا، یا شرب خمر، یک حد معینی برای بدحجابی تعیین شده باشد. و اگر چنین حدی را نیافتیم، حکم کنیم که پس مجازاتی ندارد و به آخرت موکول شده است و هر کس هر کاری خواست می تواند بکند. دست کم این است که (در همه جا) مخل آسایش و آرامش روانی مردم را زندان می‌کنند – و یا محرک اعصاب و احساسات عمومی را زندان و مجازات می‌کنند – یا عامل هنجار شکن – یا زمینه ساز فساد و فحشا را به مجازات های گوناگون محکوم می‌کنند و ... .
به عنوان مثال: خرید و فروش اسلحه در احکام اسلامی نه تنها مجازاتی ندارد، بلکه اساساً اشکال شرعی هم ندارد، اما اگر منافع، مصالح و شرایط جامعه ایجاد کند، جرم محسوب می‌شود و مجازات آن تا اعدام نیز پیش‌بینی شده است.
گاهی حکم به طور کلی بیان می‌گردد و سپس مصادیق آن را شامل می‌شود. به عنوان مثال: اقدام به هر گونه فساد، فحشا و یا زمینه‌سازی برای آنها جرم است – حتی تبلیغ هرگونه فساد و فحشا جرم است – هر گونه تحریک جنسی نامحرم جرم است – هر گونه تهییج و تحریک اعصاب عمومی جرم است – هر گونه اقدام و تحریکی که امنیت اجتماعی را به مخاطره بیاندازد جرم است ... و بدحجابی از مصادیق بارز این جرم‌ها می‌باشد.
قانون مجازات عمومی جمهوری اسلامی ایران نیز در ماده 638، بر همین اساس به هر کس که علناً در انظار و اماکن عمومی مبادرت به فعل حرام نماید اشاره نموده و شرب خمر یا بدحجابی را از مصادیق آن بر شمرده و برای آن مجازاتی تعیین نموده است. و البته این مجازات فقط به همان جرم بدحجابی بر می‌گردد و جرائم جانبی می‌تواند به آن مترتب گردد، یا نگردد.
